Overzicht van de kolomselectie
Basismateriaal
- Silica is het meest populaire basismateriaal. Silica heeft een grote fysieke kracht en een oppervlak dat gemakkelijk chemisch kan worden gewijzigd om fasen geschikt te maken voor gebruik in een breed scala aan HPLC-modi. Silica lost echter op in water met een pH van ≥ 6,5, terwijl gebonden silica’s onstabiel neigen te worden bij een pH van ≤ 2,5. Nieuwere gebonden silica’s kunnen een uitgebreider pH-bereik hebben van 2 - 10 of meer. Recentere innovaties omvatten het TYPE-C™-silicabereik waarbij het silicaoppervlak wordt gewijzigd met een siliciumhydride laag
- Polymeermaterialen hebben minimale pH-beperkingen, maar zijn fysiek minder stabiel en hebben een lagere scheidingsefficiëntie dan silica voor kleine moleculen. Voor grote moleculen, zoals eiwitten of synthetische polymeren, zijn hun prestaties vergelijkbaar met die van materialen op basis van silica.
- Gegrafitiseerde koolstof is zeer sterk en heeft een uitstekende pH-stabiliteit, maar kan niet worden gewijzigd. Dit materiaal kan duur zijn en kan het beste wordt gebruikt voor unieke selectiviteitstoepassingen.
- Zirkonium (ZrO2) heeft het voordeel van unieke selectiviteit in combinatie met extreme chemische en thermische stabiliteit (tot maximaal 200 °C)
- Titanium (TiO2) is stabiel bij een breed pH-bereik en bij hogere temperaturen. In tegenstelling tot silica, is het oppervlak van titanium alkalisch, wat voordelig kan zijn voor de analyse van standaardmedicijnen, maar de scheidingsefficiëntie is meestal lager
- Aluminiumoxide heeft een hogere pH-stabiliteit dan silica, maar kan chemisch niet eenvoudig worden gewijzigd
Scheidingsmodus
Simpel gezegd wordt de keuze van een geschikte chromatografische scheidingmodus bepaald door de moleculaire grootte en polariteit van de opgeloste stof. Hieronder vindt u een keuzegids. Voor sommige moleculen kunnen meerdere technieken geschikt zijn.
